انجمن بچه های کنکوری!

به سکوت آرام خانه کاغذی ات قسم که می دانم رویاهای تو به زیبایی خیالات من باورکردنی است.

تو از سکوت من به باور عرفانی عشق رسیده ای. من از سکوت تو به نقطه نهایی ایمان رسیده ام .

شاید نتوان درک کرد که گفته های ما از آن دنیای کاغذی که ساخته ایم، شنیدنی است.

ولی می شود دست به کار شد و رنگ سبز به شاخه های خاکستری درختهای کاغذی کشید.

من که نقاشی کردن می دانم. تو هم که نقاشی کردن می دانی. پس چرا دست به کار نمی شوی؟

وقتی بچه بودم، برایم آبرنگ نمی خریدند. می رفتم سراغ باغچه کنار رودخانه هر چه گلهای رنگی بود می چیدم و نقاشی می کردم.

اگر کمی در باغ کاغذی کنار خانه کاغذی مان جستجو کنیم حتماً گلهای کاغذی دارد که رنگ قرمز عشق به باورهایمان بکشیم.

شاید آن روز که سهراب نوشت:
تا شقایق هست زندگی باید کرد

خبری از دل پر درد گل یاس نداشت
باید این جور نوشت:

هر گلی هم باشی چه شقایق چه گل پیچک و یاس
عشق با همه سختی هایش پا برجاست و زندگی اجبارست !




م.ص

عمری به سر دویدم در جست وجوی یار
جز دسترس به وصل اویم آرزو نبود
دادم در این هوس دل دیوانه را به باد
این جست و جو نبود
هر سو شتافتم پی آن یار ناشناس
گاهی ز شوق خنده زدم گه گریستم
بی آنکه خود بدانم ازین گونه بی قرار
مشتاق کیستم
رویی شکست چون گل رویا و دیده گفت
این است آن پری که ز من می نهفت رو
خوش یافتم که خوش تر ازین چهره ای نتافت
در خواب آرزو
هر سو مرا کشید پی خویش دربدر
این خوش پسند دیده زیبا پرست من
شد رهنمای این دل مشتاق بی قرار
بگرفت دست من
و آن آرزوی گم شده بی نام و بی نشان
در دورگاه دیده من جلوه می نمود
در وادی خیال مرا مست می دواند
وز خویش می ربود
از دور می فریفت دل تشنه مرا
چون بحر موج می زد و لرزان چو آب بود
وانگه که پیش رفتم با شور و التهاب
دیدم سراب بود
بیچاره من که از پس این جست و جو هنوز
می نالد از من این دل شیدا که یار کو؟
کو آن که جاودانه مرا می دهد فریب؟
بنما کجاست او

عشق را وارد كلام كنيم
تا به هر عابري سلام كنيم

و به هر چهره اي تبسم داشت
ما به آن چهره احترام كنيم

هركجا اهل مهر پيدا شد
ما در اطرافش ازدحام كنيم

چشم ما چون به سرو سبز افتاد
بهرتعظيم او قيام كنيم

گل و زنبور، دست به دست دهند
تا كه شهد جهان به كام كنيم

اين عجايب مدام دركارند
تا كه ما شادي مُدام كنيم

شُهره زنبور گشته است به نيش
ما ازو رفع اتهام كنيم

علفي هرزه نيست در عالم
ما ندانيم و هرزه نام كنيم

زندگي در سلام و پاسخ اوست
عمر را صرف اين پيام كنيم

سالكا اين مجال اندك را
نكند صرف انتقام كنيم

در عمل بايد عشق ورزيدن
گفتگو را بيا تمام كنيم

عابري شايد عاشقي باشد
پس به هر عابري سلام كنيم

زندگي رسم خوشايندي است

زندگي بال و پري دارد با وسعت مرگ

پرشي دارد اندازه عشق

زندگي چيزي نيست که لب طاقچه عادت از ياد منو تو برود

زندگي جزبه دستي است که ميچيند

زندگي نوبر انجير سياه در دهان گس تابستان است

زندگي بعد درخت است به چشم حشره

زندگي تجربه شب پره در تاريکي است

زندگي حس غريبي است که يک مرغ مهاجر دارد

زندگي سوت قطاري است که در خواب پلي ميپيچد

زندگي ديدن يک باغچه از شيشه مسدود هواپيماست

خبر رفتن موشک به فضا

لمس تنهايي ((ماه))

فکر بو ييدن گل در کره اي ديگر

زندگي شستن يک بشقاب است

زندگي يافتن سکه ده شاهي در جوي خيابان است

زندگي مجذور آينه است

زندگي گل به توان ابديت

زندگي ضرب زمين در ضربان دلها

زندگي هندسه ساده و يکسان نفسهاست

سهراب

.

در دلم آرزوی آمدنت می میرد
رفته ای اینک
اما آیا باز بر می گردی
چه تمنای محالی دارم
خندهام می گیرد(...!)

ویرایش شد ...

ویرایش شد ...

به نسيمى همه ى راه به هم ميريزد
كى دل سنگ تورا آه به هم ميريزد?!
سنگ در بركه مىاندازم و ميپندارم
با همين سنگ زدن ماه به هم ميريزد
عشق بر شانه هم چيدن چندين سنگ است
گاه ميماند و ناگاه به هم ميريزد
آنچه را عقل به يك عمر به دست آورده است
عشق يك لحظه ى كوتاه به هم ميريزد
آه،
يك روز همين آه تورا ميگيرد
گاه يك كوه به يك كاه به هم ميريزد

غريب است دوست داشتن. وعجيب تر از آن است دوست داشته شدن... وقتي مي دانيم کسي با جان و دل دوستمان دارد ... ونفس ها و صدا و نگاهمان در روح و جانش ريشه دوانده ؛ به بازيش مي گيريم هر چه او عاشق تر ، ما سرخوش تر، هر چه او دل نازک تر ، ما بي رحم تر . تقصير از ما نيست ؛ تماميِ قصه هايِ عاشقانه، اينگونه به گوشمان خوانده شده اند .
"دکتر على شريعتي"