انجمن بچه های کنکوری!

سلام
راستش من احساس میکنم که اشعار مولانا واسه من خیلی ثقیله و شیرینیش دلمو میزنه به خاطر همین مدتهاست که کنارش گذاشتم ولی خوب تا این تاپیک رو دیدم دامن از دست برفت و :
دگر باره بشوریدم بدان سانم به جان تو/که هر بندی که بربندی بدرانم به جان تو




نگفتمت مرو انجا که اشنات منم
در این سراب فنا چشمه حیات منم
وگر به خشم روی صد هزار سال زمن
به عاقبت به من ایی که منتهات منم
نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی
که نقشبند سراپرده رضات منم
نگفتمت که چو مرغان به سوی دام مرو
بیا که قوت پرواز و پر و پات منم
نگفتمت که صفت های زشت در تو نهند
که گم کنی که سرچشمه صفات منم
...............................................
اگر چراغدلی دان که راه خانه کجاست
وگر خداصفتی دان که کدخدات منم

چون تو در قرآن حق بگریختی
با روان انبیا آمیختی
هست قرآن حالهای انبیا
ماهیان بحر پاک کبریا
حرف قرآن را مدان که ظاهر است
زیر ظاهر باطنی هم قاهر است
تو ز قرآن ای پسر ظاهر مبین
دیو آدم را نبیند غیر طین
گرچه قرآن از لب پیغمبر است
هر که گوید حق نگفت او کافر است
تا قیامت می زند قرآن ندا
کای گرده جهل را گشته فدا
مرمرا افسانه می پنداشتید
تخم طعن و کافری می کاشتید
خود بدیدای خسیسان زمن
که شما بودید افسانه نه من
تا بدیدید آنک طعنه می زدید
که شما فانی و افسانه بدید
نور خورشیدم فتاده بر شما
لیک از خورشید ناگشته جدا
معنی قرآن ز قرآن پرس و بس
وز کسی زده است اندر هوس

مثنوی مولوی

بنمای رخ که باغ و بستانم آرزوست

بگشای لکه قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر

کآن چهره مشمشع تابانم آرزوست

گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو

آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوس

و آن دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست

و آن ناز و باز تندی دربانم آرزوست

این نان و آب چرخ چو سیلیست بی وفا

من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست

من درد تو را ز دست آسان ندهم

دل بر نكنم ز دوست تا جان ندهم

از دوست به يادگار دردي دارم

كان درد به صد هزار درمان ندهم


کز تناقض های دل پشتم شکست

بر سرم ، جانـا ! بیــا بگــذار دست

سایه ی خود از ســــر من بر مــدار

بی قـــرارم بی قــــرارم بی قـــرار