انجمن بچه های کنکوری!

اشکم ولی بپای عزیزان چکیده ام
خارم ولی بسایه گل آرمیده ام
با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهار عشق
همچون بنفشه سر بگریبان کشیده ام
چون خاک در هوای تو از پا افتاده ام
چون اشک در قفای تو با سر دویده ام
من جلوه شباب ندیدم به عمر خویش
از دیگران حدیث جوانی شنیده ام
از جام عافیت می نابی نخورده ام
وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده ام
موی سپید را فلکم رایگان نداد
این رشته را به نقد جوانی خریده ام
ای سرو پای بسته به آزادگی مناز
آزاده منم که از همه عالم بریده ام
گر می گریزم از نظر مردمان رهی
عیبم مکن که آهوی مردم ندیده ام

(رهی معیری)

یکی بود ، یکی نبود ...

و این گونه تمام قصه ها با جدایی آغاز می شود...

SJJ نوشته شده:یکی بود ، یکی نبود ...

و این گونه تمام قصه ها با جدایی آغاز می شود...

و اینگونه کامل شد :

همیشه یکی بود ، یکی نبود

دریای غم ساحل ندارد

کاش در این دنیا غم نبود و یا اینکه جای خود را برای اندک زمانی با شادی عوض می کرد.

ای کاش هرگز غروبی نبودغمی در دل دارم که باکس توان گفتنش نیست غمی که مرابه گریه نمی سپارد بلکه می سوزاند.

ساعت ها در اطاق تنهاییم نشسته ام.
قلم و موسیقی همدم تنهاییم شده .
ساعتهابه گل خشکیده داخل باغچه مینگرم.
اما او نیز سرد و غمگین است.دیگر حتی کسی او را نمی بوید چه برسد به نوازش.

امید و آرزوهای از دست رفته ام را با قطرات اشک همراه می کنم.اما به آرامی تا اطرافیان خبردار نشوند.
تا ندانند در پس این ظاهر شاد و سرزنده غم چگونه بر من حکومت می کند.

آری راست گفته اند:دریای غم ساحل ندارد.

به جستجوی تو
و درگاه کوه می گریم،
در آستانه دریا و علف.
به جستجوی تو
در معبر بادها می گریم،
در چهر راه فصول،
در چهارچوب شکسته پنجره ای
که آسمان ابر آلوده را
قابی کهنه می گیرد.

نامت سپیده دمی است که بر پیشانی آسمان می گذرد
ـ متبرک باد نام تو! ـ
و ما همچنان
دوره می کنیم
شب را و روز را
هنوز را…

( احمد شاملو )

سر آن ندارد امشب كه برآيد آفتابي
چه خيال ها گذر كرد و گذر نكرد خوابي (سعدي)

در خم پس کوچه های زندگی آرزو گم کرده تنها می روم
در شیار روشن تاریک شب لنگ لنگان سوی فردا می روم
می روم شاید که در دشت شفق بینم آن رنگین پر خورشید را
می روم شاید به بام کهکشان بینم آن تک اختر امید را
بسته ام بار سفر از شهر خود می روم آشفته تا شهر دگر
گشته ام بیگانه با هر آشنا می روم شاید شوم بیگانه تر

مرگ سهم ماست مي دانم
قسمت چشمهاي باراني گريه بي صداست
مي دانم مادرم با نگاه خود مي گفت زندگي اشتباست
مي دانم يک نفر بهانه مي گيرد در دلش جاي پاست
مي دانم يک نفر بي گناه مي ميرد آه او آشناست مي دانم

شب من پنجره ای بی فردا
روز من قصه تنهایی ها
مانده بر خاک و اسیر ساحل
ماهی ام ماهی دور از دریا
هیچکس با دل آواره من
لحظه ای همدم و همراه نبود
هیچ شهری به من سر گردان
در دروازه خود را نگشود
کولی ام خسته و سرگردانم
ابر دلتنگ پر از بارانم
پای من خسته از این رفتن بود
قصه ام قصه دل کندن بود
دل به هر کس که سپردم دیدم
راهش افسوس جدا از من بود
صخره ویران نشود از باران
گریه هم عقده ما را نگشود
آخر قصه من مثل همه
گم شدن در نفس باد نبود
روح آواره من بعد از من
کولی دربه در صحراهاست
میرود بی خبر از آخر راه
همچنان مثل همیشه تنهاست
کولی ام خسته و سرگردانم
ابر دلتنگ پر از بارانم

هر آنچه که شنیده ام چیزی نبود
جز انعکاس فریادهای خودم
در آستانه ی ایمان و اضطراب.
حالا هم می خواهم بگویم از من
و یکی دو ترانه شاداب!
بگذار هر چه می خواهد بشود٬
من از آسمان سلام آورده ام!

کاش لحظه ی مرگم امشب بود .

کاش مرغ نفست با من بود

کاش با من بودی و می گفتی

که این قصه همه در فکرم بود

کاش بانوی شهر مشرق با من بود

کاش با مهربانی و خوبی با من بود

کاش چشمانم میدید روزی را

که دستانت محرم دردم بود

سیل اشکی گرفت چشمم را

این ها همه قصه ی عشقم بود

بی تو حتی در اوج خنده هام

بر لب خشکیده ام ماتم بود

کاش با من بودی همه ی ذکرم بود

این ذکر همه در فکرم بود

این ای کاشها همه در فکرم بود

خاطر من همه شب ماتم بود

کاش لحظه ای با من می بودی

آن لحظه به خدا قسم لحظه ی شادم بود

آن شادی را ندیدم هرگز من

آن شادی همه در فکرم بود

تجربه ی بی مهری مرگ من است

این گفته کلام آخر بود

کاش میگفتی حرفی که رازت بود

که همه دردم در رازت بود

کاش میگفتی حرف دلت را

ولی این حرف دل صدای نازت بود

این نگفتن ارزش غم را نداشت

غم من نگفتن رازت بود

روزگاری غم و غصه ی من

صدای دلنواز سازت بود

کاش لحظه ی مرگم امشب بود

کاش لحظه ی مرگم امشب بود



م.ص

به زندگی چشم دوختم
همان چیزی که از چشمه امروز می جوشد
و تا غروب برای دیدنش مجال نیست
همان چیزی که امروز تنها می توانم زیست
چه می توانم کرد ؟
وقتی سوزش حسرت
روی زخم های کهنه
همیشه ماندنی است
و من هنوز سرگرم زنده ماندنم ؟
این فرصتی است
که زخم و حسرت
در جای امنی از قلب من زندگی کنند
این فرصتی است
که رها شوند
چشم هایم
از چشم های مردی که
به آسمان دیروز خویش خیره مانده است .