انجمن بچه های کنکوری!

سهراب سپهری

دریا و مرد

تنها و روی ساحل
مردی به راه می گذرد
نزدیک پای او
دریا همه صدا
شب گیج در تلاطم امواج
باد هراس پیکر
رو می کند به ساحل و در چشم های مرد
نقش خطر را پر رنگ می کند
انگار
هی می زند که:مرد! کجا می روی؟ کجا؟
و مرد می رود به ره خویش
و باد سر گردان
هی می زند دوباره :کجا می روی؟
و مرد می رود و باد همچنان
امواج بی امان
از راه می رسند
لبریز از غرور تهاجم
موجی پر از
نهیب
ره می کشد به ساحل و می بلعد
یک سایه را که برده شب از پیکرش شکیب
دریا همه صدا
شب گیج در تلاطم امواج
باد هراس پیکر
رو میکند به ساحل
و...

مرگ رنگ

راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست
آن جـــــا جز آن که جان بسپارند چاره نیست
هر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود
در کار خیر حـــــاجت هیچ استخاره نیست
ما را ز منــع عقـــــل متــــرسان و می بــیار
کـــان شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیست
از چشم خود بپرس که مــــا را که می‌کشد
جـــانا گناه طالـــــع و جــــرم ستاره نیست
او را بــه چشم پــــــاک توان دید چون هلال
هـــــر دیــده جای جلوه آن ماه پاره نیست
فــــــرصت شمر طریقه رندی که این نشان
چـون راه گنج بـر هـمه کس آشکاره نیست
نــــگرفت در تــو گـــریه حـــــافظ به هیچ رو
حیران آن دلم که کم از سنگ خاره نیست

خوشحال شدم آقای ادیب که باز اینجا ازتون پست دیدم بیشتر سر بزنید...
پرستو جان از شما هم ممنونم

یغما گلرویی

زنده به گور

بوی کافور میده دستم ‚ چقدر از ترانه دورم
می زنه نبض نفس هام ‚ اما من زنده بگورم
وقت غیبت نگاهت ‚ زندگی آینه ی مرگه
گل نیلوفر رویا
زیر رگبار تگرگه
با تو دریای غرورم ‚ اما بی تو دریا تشنه س
بی تو سینه ی سکوتم تشنه ی تیغه ی دشنه س
هم طلوع و هم غروبی
بدی اما خیلی خوبی
واسه این زانو شکسته
یه طلسم نقره کوبی
وقتی میرسم به آخر ‚ توی دالون یه بن بست
دم آخر سقوطم اوج غیبت یه همدست
باز
میشه یه نردبومی که میاد از دل خورشید
باز میشه صد تا گذرگاه ‚ توی آینه ی چشات دید
بیا !خاتون قدیمی ! یه ترانه مهمونم کن
یه حصیر کهنه ام من قالی سلیمونم کن
هم طلوع . هم غروبی
بدی اما خیلی خوبی
واسه این زانو شکسته
یه طلسم نقره کوبی


زندگی به شرط چاقو

ممنون از لطف تون خانوم زهرا خانوم و ببخشین که کمتر میام.

.................................
غزلی از مولانا

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو

پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو

ور از این بی خبری رنج مبر هیچ مگو

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت

آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو

گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم

گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو

من به گوش تو سخن های نهان خواهم گفت

سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو

قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد

در ره دل چه لطیف است سفر هیچ مگو

گفتم ای دل چه مه ست این دل اشارت می کرد

که نه اندازه توست این ، بگذر هیچ مگو

گفتم این روی فرشته ست عجب یا بشر است

گفت این غیر فرشته ست و بشر هیچ مگو

گفتم این چیست بگو زیر و زبر خواهم شد

گفت می باش چنین زیر و زبر هیچ مگو

ای نشسته تو در این خانه پرنقش و خیال

خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو

زهـــــرا نوشته شده:
پرستو جان از شما هم ممنونم

خواهش میکنم زهرا جان

هردم دردی از پی دردی ای سال

با این تن ناتوان چه کردی ای سال

رفتی و گذشتن تو یک عمر گذشت

صد سال سیاه بر نگردی ای سال

Gold boy نوشته شده:ممنون از لطف تون خانوم زهرا خانوم و ببخشین که کمتر میام

خواهش میکنم آقای ادیب هر وقت که تونستید سر بزنید خوشحال میشم..
راستی شعری که تو امضاتون هست هم شعر خیلی زیباییه.....

parastoo_p نوشته شده: هردم دردی از پی دردی ای سال

با این تن ناتوان چه کردی ای سال

رفتی و گذشتن تو یک عمر گذشت

صد سال سیاه بر نگردی ای سال

پرستو جان واقعا بابت این شعر ازت ممنونم !!!

با تشکر از کاربر زهرا ودوست عزیزم حسن ادیب وبقیه دوستان
من شاعر نیستم ولی شاعرارو دوست دارم
این قسمت از شعر حمید مصدقو واستون میذارم امیدوارم خوشتون بیاد

گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت
سال هاست که از دیده من رفتی لیک
دلم از مهر تو آکنده هنوز
دفتر عمر مرا
دست ایام ورق ها زده است
زیر بار غم عشق
قامتم خم شد و پشتم بشکست
در خیالم اما
همچنان روز نخست
تویی آن قامت بالنده هنوز
در قمار غم عشق
دل من بردی و با دست تهی
منم آن عاشق بازنده هنوز
آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
گر که گورم بشکافند عیان می بینند
زیر خاکستر جسمم باقیست
آتشی سرکش و سوزنده هنوز

yagoot نوشته شده:با تشکر از کاربر زهرا ودوست عزیزم حسن ادیب وبقیه دوستان
من شاعر نیستم ولی شاعرارو دوست دارم
این قسمت از شعر حمید مصدقو واستون میذارم امیدوارم خوشتون بیاد

گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت
سال هاست که از دیده من رفتی لیک
دلم از مهر تو آکنده هنوز
دفتر عمر مرا
دست ایام ورق ها زده است
زیر بار غم عشق
قامتم خم شد و پشتم بشکست
در خیالم اما
همچنان روز نخست
تویی آن قامت بالنده هنوز
در قمار غم عشق
دل من بردی و با دست تهی
منم آن عاشق بازنده هنوز
آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
گر که گورم بشکافند عیان می بینند
زیر خاکستر جسمم باقیست
آتشی سرکش و سوزنده هنوز

ممنون از شما
شعرای مصدقو خیلی دوس دارم...
قسمت اول این شعرو هم من مینویسم:
زیر خاکستر ذهنم باقی است
آتشی سرکش و سوزنده هنوز
یادگاری است ز عشقی سوزان
که بود گرم و فروزنده هنوز
عشقی آن گونه که بنیان مرا
سوخت از ریشه و خاکستر کرد
غرق در حیرتم از اینکه چرا
مانده ام زنده هنوز
گاهگاهی که دلم می گیرد
پیش خود می گویم
آن که جانم را سوخت
یاد می آرد از این بنده هنوز؟

ممنونم حجت جان و زهرا خانوم

مصلحت وقت



حالیا مصلحت وقت در آن می بینم
که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم
یعنی از اهل جهان پاک دلی بگزینم

جز صراحی و کتاب ام نبود یار و ندیم
تا حریفان دغا را به جهان کم بینم

سر به آزاده گی از خلق بر آرم چون سرو
گر دهد دست که دامن ز جهان برچینم

بس که در خرقه ی آلوده زدم لاف صلاح
شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم

سینه ی تنگ من و بارغم او؟ هیهات!
مرد این بار گران نیست دل مسکین ام

بر دل ام گرد ستم هاست خدایا مپسند
که مکدر شود آئینه ی مهر آئینم

من اگر رند خراباتم و گر حافظ شهر
این متاعم که همی بینی و کم تر زینم.

حافظ